Χοιροκοιτία

Νεολιθικός Οικισμός της Χοιροκοιτίας

Original painting.
70cm X 70cm
Ακρυλικό σε καμβά και βότσαλα της θάλασσας

Ανηφορίζοντας την πλαγιά του απόκρημνου λόφου και ανεβαίνοντας αργά αργά τα σκαλοπάτια που οδηγούν στον οικισμό της Χοιροκοιτίας, νοιώθεις να ταξιδεύεις πίσω στο χρόνο.

Κάθε σκαλοπάτι και αιώνας. Ένας......δύο.....τρεις....... Ογδόντα ολόκληροι αιώνες. Οχτώ χιλιάδες χρόνια. Οχτώ χιλιάδες χρόνια και τα ίδια σκαλοπάτια να κυλούν σαν ποτάμι προσπαθώντας να φτάσουν, να ενωθούν με το γαλάζιο του ουρανού. Να σμίξει το γαλάζιο του ουρανού με το πράσινο της φύσης. Να ενωθεί η γη με τον ουρανό, η πέτρα με το σύμπαν και ο άνθρωπος με το Θείον. Χιλιάδες χρόνια να σμίγει και να εναλάσσεται το τοπίο. Να κυλά το ποτάμι του χρόνου μαζί με τα σκαλοπάτια. Και εσυ να διαβαίνεις τα σκαλοπάτια του χρόνου προσπαθώντας να δεθείς με το χρόνο που πέρασε και με τους προγόνους σου. Να νοιώσεις τις ρίζες σου, την ταυτότητα σου, την ύπαρξη σου. Να καταλάβεις απο πού προήλθες και τι είσαι.

Όλος ο οικισμός κτισμένος με πέτρες. Σοκάκια, στενά δρομάκια οδηγούσαν στα φτιαγμένα απο πέτρα, πηλό και καλαμιές κυκλικά σπιτάκια. Μια στενή πόρτα για είσοδο, ένα μικρό παραθύρι και το τζάκι ήταν όλο τους το βιός. Εκεί ζούσαν και εκεί θάβονταν όταν πέθαιναν.

Και τα εργαλεία, τα αγγεία, τα ειδώλια και αυτά φτιαγμένα απο πέτρα. Όλα απο πέτρα! Χρήσιμη, γερή, δυνατή, και αθάνατη! Η ίδια η ζωή. Και η γη, γόνιμη, γερή και δυνατή σαν την γυναίκα.

Γυναίκα, γη, πέτρα, έγιναν ένα και λατρεύονταν για χιλιάδες χρόνια. Η θεά της Γονιμότητας σκαλισμένη σε πέτρα να συμβολίζει την γυναίκα και την αιώνια ανανέωση της φύσης και της ζωής.

Κάποτε όλα καταπράσινα. Άγρια βλάστηση απλωνόταν παντού. Πεύκα, καλαμιές, κυπαρίσσια, αμυγδαλιές, ελιές, χαρουπιές. Αγριογούρουνα, πρόβατα, κατσίκες, ελάφια, άφθονα νερά και λουλούδια γέμιζαν την φύση. Κόσμος δούλευε στα χωράφια καλλιεργούσε την γη, ψάρευε, κηνυγούσε άγρια ζώα για να ζήσει. Χόρευε, τραγουδούσε, χαιρόταν, λυπόταν, ζούσε, πέθαινε και πάλι από την αρχή…..

Τώρα όλα κατάξερα και μόνο κάποιες πέτρες που δείχνουν ότι κάποτε εδώ ζούσαν άνθρωποι. Και τα πέτρινα εργαλεία τους φτιαγμένα από κάποιον τεχνίτη να έρχονται να σου θυμίζουν το παρελθόν. Ένα παρελθόν χωρίς αρχή και ένα μέλλον με άγνωστο τέλος.

Νοιώθεις το αιώνιο, τον χρόνο και σε πιάνει δέος. Μια ατέλειωτη ανατολή και μια ατέλειωτη δύση που μοιάζουν με στιγμή στην αιωνιότητα.

Και εσύ ένα μέρος αυτής της αιωνιότητας. Μια στιγμή! Μια στιγμή που θα τελειώσει και θα ξαναρχίσει χωρίς τελειωμό.

Αφιερωμένο στη μνήμη του φίλου μου Ελευθέριου Φούσια που με έκανε να αγαπήσω τόσο τους αρχαιολογικούς χώρους, όσο και την αστρονομία και που έφυγε τόσο πρόωρα.

Και στην μνήμη της φίλης μου Μαρίας Καρακώστα που ήταν μαζί μου στην τελευταία επίσκεψη μας στην Χοιροκοιτία και που το τελευταίο της αεροπορικό ταξίδι ήταν προς την αιωνιότητα, αφού ήταν ένα από τα θύματα του αεροπορικού δυστυχήματος που έγινε στην Ελλάδα τον Αύγουστο του 2005.

Επιστροφή στην Ιστορία της Κύπρου

Back to Top ^